سوء استفاده های اقتصادی تا کی و تا کجا؟

مدیر مسوول روزنامه عصر مردم چاپ شیراز به موضوع کلاهبرداری و سوء استفاده های اقتصادی در کشور پرداخته و آن را ناشی از معضلات پایین آمدن ارزش پول دانسته است.

  محمد عسلی نوشته است: وقتی پول ملی به لحاظ ارزشی در مقایسه با ارزهای معتبر خارجی گرفتار کاهش می شود، هر کس به دنبال راهی است تا برای حفظ ارزش سرمایه و نقدینگی خود دست به اقدامی بزند. بعضی ها در خرید و فروش اتومبیل مشارکت می کنند، عده ای به ساخت و ساز زمین و آپارتمان دل مشغول می گردند. گروهی دست به خرید ارز و فروش آن می زنند و افرادی هم طلا و سکه می خرند.

در این میان هستند کسانی که در معاملات بورس سرمایه گذاری می کنند و بخت خود را در این کار می آزمایند و یا در پروژه ساخت و سازی سرمایه گذاری می کنند که عاقبت آن نامعلوم است.

اما در چنین وضعیت بی ثبات اقتصادی سوء استفاده چی هایی هم هستند که در بازار آشفته و سر در گم امروز دست به تبلیغات و اطلاع رسانی های جذاب برای جذب سرمایه می زنند، بدون آنکه مسوولی پیدا شود اعلام نظارتی بکندویا آنکه تضمینی برای عاقبت کار باشد.

از داخل ترمینال ها و سالن های انتظار فرودگاه ها گرفته تا سطح خیابان ها و نیزاز طریق رسانه های دیداری و شنیداری و مطبوعات سیل تبلیغات راه می افتد تا حواس پنجگانه مردم را به موضوعی جلب کنند که یا اصالتاً گنده گویی و دروغ پردازی است و یا اگر هم آثاری از راستی در آن است به دروغ و کلاهبرداری آمیخته است.

یک روز تق فلان قرض الحسنه کذایی در می رود که از اقصی نقاط کشور مشتری جذب کرده و پول های بلوکه شده را با گونی جابه جا می کنند، روز دیگر اعلام می شود که فلان شرکت تولیدی میلیاردها تومان پول مردم را به بهانه شرکت در قرعه کشی بالا کشیده و روزهای دیگر به همین ترتیب پشت سر هم برای روزنامه ها و دیگر رسانه ها نامه می فرستند که از چاپ آگهی فلان و بهمان شرکت خودداری کنید، چرا که فریب و فریبکاری در هر لباسی و با هر شگردی جواب می دهد وقتی از ارزش پول ملی روز به روز کاسته می شود به بهانه های مختلف.

بحران اقتصادی را می توان با تدبیر حل کرد، اما اصلاح لجام گسیختگی اقتصادی نیاز به برنامه ریزی های بلندمدت دارد و نظارت مستمری که هر کس به خود اجازه ندهد با پرداخت هزینه های تبلیغاتی به رسانه ها مردم فریبی کند.

پرونده های متشکله در دادگستری ها که بار حقوقی و حیثیتی زیادی را به جامعه تحمیل کرده همه گویای یک حکایت کوتاه یا بلند تلخی هستند که خبر از نابسامانی نظارت می دهند و متأسفانه ما در همه امور حتی در امر بهداشت، قضا، آموزش، فرهنگ و... تدافعی عمل می کنیم و از پیشگیری غافلیم.

به عنوان مثال چرا سیستم خرید و فروش املاک به گونه ای باشد که فردی بتواند امتیاز مالکیت یک خانه، آپارتمان یا زمین تفکیک شده ای را به چند نفر بفروشد و پول آنها را به ارز تبدیل کند، آنها را به خارج از کشور برای فرزندانش بفرستد و چون موضوع به شکایت و دعوی برسد، به زندان بیفتد و به علت کهولت و پیری در زندان فوت کند و بماند قطعه باغ سوخته ای که پس از تفکیک صدها مالک مدعی داشته باشد و چندین سال در وسط شهر به زباله دانی یا پارکینگ ناهمرنگی تبدیل شود که سرنوشت آن به قضا و قدر گره بخورد؟

متأسفانه در همین شهر شیراز گل و بلبلی خودمان به هر زمان شاهد کلاهبرداری هایی از این دست هستیم که می شود و باید قبل از ورود کلاهبرداران و دست زدن به عملی از این قبیل از وقوع آن جلوگیری و پیشگیری کرد. مشروط بر آنکه هم قوانین اصلاح، ترمیم و کامل شوند، هم اطلاع رسانی خوب انجام شود و هم بدون مجوز کسی نتواند دست به اقدامی بزند که عاقبت خوبی ندارد.

هر چند سوء استفاده های اقتصادی مانند اختلاس، کلاهبرداری، اعلام ورشکستگی به تقصیر، ربودن متقلبانه مال غیر، صدور چک بلامحل، فریب و فریبکاری در خرید و فروش و نهایتاً با روش هایی مانند پرداخت حق السکوت، رشوه، زیرمیزی و امثالهم در تمامی کشورها امکان پذیر است اما متأسفانه به صورت نسبی در کشور ما اخیراً جای پای بیشتری باز کرده تا جایی که از اختلاس سه هزار میلیاردی گرفته تا دیگر اختلاس ها گوش مردم پر از اخبار ناراحت کننده و تکان دهنده ای است که چوب آن را مسئولین و دولتی ها می خورند هر چند در آنها دخالتی نداشته باشند. زیرا مردم از مسئولین انتظار دارند در پیشگیری از چنین وقایع ناگواری با هوشمندی، قاطعیت و قانونی عمل نمایند.

چرا باید در یک کشور اسلامی که در آن حیف و میل ذره المثقال نابخشودنی است شتر را با بار ببرند و بعد از مرگ سهراب نوحه سرایی ها شروع شود؟

چرا از صبح علی الطلوع تا نیمه های شب، ضمائم روزنامه های سراسری بدون هیچ مطلب یا توضیحی پر از آگهی های تبلیغاتی بدون نظارت به دست مردم داده می شود در صورتی که معاون مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد مدام مصاحبه می کند و می گوید خلاف است، اما اقدامی در پیشگیری از آن نمی شود و روز به روز به صفحات آن اضافه هم می گردد.

این چراها و واحسرتاها هم دیگر بی پاسخ می مانند و چه بسا وقعی به آنها گذاشته نمی شود و یا آنکه متولیان این قبیل تخلفات پشتشان گرم به رانت هایی است که خیالشان جمع است و بازارشان گرم.

و در پایان به قول سعدی خدابیامرز:

«گر چه دانی که نشنوند بگو

هر چه خواهی ز نیکنامی و پند

زود باشد که خیره سر بینی

به دو پای اوفتاده اندر بند

دست بر دست می زند که دریغ

نشنیدم حدیث دانشمند...!»